Leven in Frankrijk : Uil op de vlucht

Toen ik afgelopen zondagochtend brood ging kopen zag ik al kleine groepjes mannen bij elkaar staan. Leger groen, hond aan de lijn, geweer over de schouder.
Ze doen alsof ze rustig staan te praten, maar je ruikt de opwinding. Even later waren ze ingestapt in flink bemodderde terreinwagens, maar ook wel rammelende Renault-4's. Ronkend opweg naar de jachtvelden.
In de loop van de ochtend gingen wij op pad, prachtig weer, even met de auto naar de andere kant van het bos voor een luie wandeling; 't is per slot van rekening een Indian summer.
Halverwege stond een hele rij auto's geparkeerd, lege auto's. Aan het geknal kon je horen waar het jagersvolk zich bevond.
Op het open veld liepen ze in een lange rij, de honden blaften zenuwachtig. Bam, bam, ging het uit de geweren. Een opgejaagde fazant met nauwelijks hoogte werd uit de lucht geschoten, veren dwarrelden hem na. De helden hadden zelf over hun legerkleding een fel roze of geel vestje aangetrokken, stel je voor, dat bam bam je collega ineens neer ploft.
Chris stootte me aan. In een omtrekkende beweging kwam een uil uit het bos aangevlogen. Die was slim en was mooi de dodendans ontsprongen.
We stonden doodstil, de grote uil vloog geruisloos over ons heen naar die kant van het bos waar ook wij heen wilden gaan.
Stil, rustig, waar je zonder zo'n achterlijk vestje kunt lopen.