Leven in Frankrijk : Allemaal genen

Heerlijk zo af en toe een bezoekje aan de grote en de kleine nazaten. Verhalen, knuffels, ditjes en datjes.
Een lid van de groep kleine nazaten is Guusje. Een hittepetitje van drie en een half. Spierblond haar, loopt meestal op haar voorvoetjes waardoor het net lijkt of ze altijd huppelt. Heeft een enorme woordenschat en formuleert overdacht. Waterverven, dat vindt ze geweldig om te doen. Vellen vol.
Toen ik daar laatst was hebben we samen geverfd, kleuren gemengd, gemorst op de tafel en op de grond, ohoh.
Dan moet ik opeens haar nieuwe prinssenbed komen bewonderen, de nieuwe nachtlampjes. In het foto-album van de vakantie op Curacao wijst ze de zee aan, de rotsen. Het mooiste was het voeren van de waterschilpadden, ze staart even, alsof ze er in haar gedachten weer is.
Hopla, weer naar beneden. We passeren de grote huiskamer. "Die heb jij gemaakt he opa Simon" en ze wijst naar een schilderij aan de wand. "Kom we gaan weer verder" ze trekt me aan de hand weer mee.
Ik pak uit de boekenkast van mijn zoon een boek van Vincent van Gogh. We gaan samen plaatjes kijken. Ze vindt het prachtig. "Woont die meneer ook in Frankrijk?"
Hoorde later dat ze vroeg of die schilderijen in het boek echt waren. En dat ze ze dan wel eens wilde zien.
Ze zijn met haar naar Kroller Muller geweest. Jammer dat ik er niet bij kon zijn. Ik hoor de verhalen wel en doe het gewoon nog eens een keer over.