Leven in Frankrijk: Twee nieuwe vrouwen

Wist niet wat me overkwam. Smoorverliefd. Als een blok voor gevallen. En nu zit ik er mee. Twee vrouwen.
Ik kwam ze vorige week, tijdens een verlate brocante, tegen.
Rank, slank, uitdagend.
Eerst een en al ontkenning. Gewoon doorlopen, maar toch schuins kijken. Nog geen twintig meter verder ben ik omgedraaid. Want stel je voor, de anderen.
Ze stonden nog steeds op dezelfde plek. Eindeloze benen gehuld in lange jurken. Weelderige haarbossen tot ver over de schouders. Hun achterkant ... laat staan de voorkant.
Onwillekeurig gingen mijn armen, mijn handen naar voren. Aanraken, voelen. Mijn hart bonkte een bijna hoorbare roffel.
Even inhouden Simon, zei ik tegen mijzelf. Ik wachtte tot ik een stoicijnse grimas op voelde komen.

Wat kosten die als ik ze allebei neem?
De gerimpelde koopman achter de kraam, haalde zijn schouders op. Doe maar een tientje zei hij, ze zijn incompleet he. Anders had ik er veel meer voor gevraagd, zei hij quasi geslepen. Zal ik ze in een tasje doen?

Nu staan ze voor me. Ik heb ze helemaal en overal betast Ik heb ze gedraaid van links naar rechts, net zo lang tot ze het best en het mooist uitkomen. Een iel winterzonnetje geeft ze haast een gouden glans.
Ik staar en ik zucht.

Die ene, eigenlijk de mooiste, heeft haar bovenlichaam iets naar rechts afgewend. Het rechterarm heeft ze uitgestoken, ietwat gekromd, in haar hand heeft ze een vogeltje. De blik in haar ogen is een en al bewondering.
Zo ook mijn blik.
Ik kijk ook in verwondering.
Tien euro voor twee namaak bronzen beeldjes, een goedkope soort legering. Verkeerd gepoetst, zodat er veel groen, zwart en allerlei andere kleuren door de beelden schieten.
Een beeld heeft helemaal geen armen, de andere slechts een, die met dat vogeltje. Waar de armen zaten prijken nu gaten, er zit troep en stof in.

Tis je reinste namaak jugendstil.
Maar mooi !!