Mijn God ..... DESIGN

Loop ik me daar toch een partij te genieten in het kleine museum. De energie spat van de doeken af, grote doeken. De kunstenaar houdt van sombere kleuren, net als ik. De lucht lijkt hij wel met teer te hebben aangezet. Brede touches. Een licht tintje verrraadt dat ergens de zon moet schijnen achter daverende wolkenpartijen.
Ik zuig het op en wil naar het volgende doek lopen.
Ik loop langs een raam en kijk onwillekeurig naar buiten. Ik zie een strak wit gebouw met ruime raampartijen. Een groot bord in de tuin met daarop: Design en dan een naam, alles in speelse kleuren, zo uit de computer.
Achter een raam zitten twee mannen aan hun buro, tegenover elkaar, elk achter een beeldscherm. Het zijn keurige vijftigers, in dito licht blauwe overhemden en dito stropdassen. Niks hips aan. Zij turen naar hun beeldscherm. Een van hen is linkshandig en reikt de ander een pen aan, vervreemdend beeld.
Ik zie niks van design. Alhoewel op een kast staan veelkleurige dingen, dat zal het dan wel zijn. Gadgets ... van die dingen, meestal van plasctic, waar je een godsvermogen voor betaald en die nergens toe dienen. Maar je kunt niet zonder in bepaalde kringen.
Die twee mannen bedenken natuurlijk dat spul, bedenk ik mij ... ik vind ze eigenlijk een beetje zielig, zoals ze er bij zitten. Boven zit natuurlijk de directeur. Vast heel trendy gekleed. Vast een heel trendy zwarte auto met vier uitlaten. Hij lacht vast en zeker zijn lul uit zijn broek met al die kopers.
Hé, de deur gaat open. Er komt en jongedame naar buiten. Bontlaarzen en bontmuts. Haar open jas laat een half blote buik zien; in haar navel glimt iets. In haar handen heeft zij twee kleine apparaatjes. Op de ene tikt ze driftig met haar vingers, aan de andere zit een draad die naar haar hoofd gaat.
Haar jas bolt achter haar op.
Er waait een meer dan ijzige wind, min twaalf
en dat is geen design