Leven in Frankrijk : Gladde benen

Het was vorig jaar zomer. Zo'n piepklein gehuchtje in de Provence, heel ver weg van de snelweg.
Bij ons in het dorp is het rustig, maar in dit gehucht is het gewoon stil, heel erg stil. En dat is lekker, heel erg lekker.
Die dag hadden we een paar eeuwenoude dorpen bezocht, een museumpje.
Loom zaten we op de warande van de gehuurde gite met een eenvoudig hapje van enorme omvang. Alleen de vorken waren hoorbaar.
De avondzon kleurde het dal rood. We klonken met de glazen en staarden.
Stil was het. Ook bij de buren, een Frans echtpaar.
Het werd langzaam donker. Wij deden de waxinelichtjes aan, de buren een kaars.
De kerkklok beierde dat het tien uur was. We zuchtten en luisterden naar de krekels, zagen een vleermuis en hoorden een uil in de verre verte.
Niets, niets dan stille rust.

Gebrom, ineens een zacht gebrom.
Geen beest, geen krekels, geen verdwaalde auto.
Het hield maar aan, was irritant geworden.

Ik moest toch naar binnen voor een nieuwe fles. Vanaf het trapje kon ik een stukje tuin van de buren zien. In hun kaarslicht zag ik een grote kabelhaspel uitgerold en de buurvrouw in een half opengeslagen badjas.
In lome halen haalde zij een tondeuze over haar benen.
Gracieus, heel gracieus.
Haar man keek vanuit de deuropening toe.
Even later was de kaars uit.