Leven in Frankrijk: Au revoir jeune homme

Onze oude buurman Bernard is weer opgenomen. Veertien dagen geleden had hij nog een beetje praatjes. Hij sterkte weer wat aan. Elke dag patat en biefstuk en chocolade toe. Hij sliep veel en keek voor de rest een beetje televisie. Kanker en een hersenbloeding hadden hem fors getekend. Een week later begon de eerste chemo-behandeling. Hij vertelde dat hij in het ziekenhuis zijn pyamabroek had volgescheten, zoals hij dat noemde. Hij gierde het uit en zakte weer weg in zijn kussens.
De chemo heeft nog meer schade aangericht. Zieker dan ziek. Hij wil niet meer eten en drinken en viel tot overmaat van ramp uit zijn bed,
Gisteren in het ziekenhuis, kamertje apart, slangen en plasticzakken omringen zijn bed. Bernard slaapt, diep, heel diep. De kanker heeft zijn lichaam tot een minimum verschrompeld.
Chris en ik staan bedremmeld aan zijn bed. Op onze stemmen reageert hij niet. Even later komt Jeanne aansloffen. Zij roep hem en noemt onze namen.
Zijn ogen gaan op een kiertje. Zijn lippen mompelen Christine en bonjour jeune homme. Zo noemen wij elkaar al jaren en lachen als andere dan ons vreemd aankijken.
Bernard verdwijnt weer in zijn diepe slaap.
Kijk in dat plactic zakje zit zijn eten, kan ie weer aansterken. Ik denk dat ie volgende week wel weer thuis zal komen. Jeanne kijkt ons niet aan als zij dit zegt.
We kussen Bernard op zijn voorhoofd en drukken even dat blauw witte handje op het laken.
Au revoir jeune homme, au revoir.