Leven in Frankrijk : Gek van de stilte

Nationale of internationale stiltedag. Wie verzint er zoiets? Wat moet je er mee? Ik bedoel, ikzelf niet, maar de anderen, hullie, de menschen.
Stilte, en dan ook nog op zondag.
Wel eens op zondag aanr de Koopgoot in Rotterdam geweest? Ik wel, eens. Om knettergek van te worden. De metro's en parkeergarages spugen duizenden mensen naar buiten. De straten op, de winkels in. Ze slenteren, kijken nauwelijks, kopen bijna niets. Ze vervelen zich, maar dat was ook de reden waarom ze naar 'de stad' gingen. Het was, het is en het wordt niks. Nou ja, herrie dan.
Herrie van al die duizenden, die wijzen op zogenaamde aanbiedingen, weer doorlopen, of kopen wat ze niet nodig hadden. Nee, het was heel gezellig, lekker geshopt, maar wel doodmoe, druk dat het was, je kon nergens bij, pfffff.

Hier in het dorp is het altijd stil, zeker aan ons weggetje. Alle dagen, op een enkele tractor na dan. Maar zondags.
Zou het vandaag extra stil worden vroeg ik mij vanmorgen af. Ik deed er schamper over, maar het drukte wel op me, merkte ik.
Zachtjes, heel zachtjes gedouched, idem koffie gezet en eieren gekookt. Krakend stokbrood, daar valt niet aan te ontkomen. Want het is Frankrijk, dus dat telt niet mee.
Omdat het, godbetere, nog een extra belangrijke dag vandaag is, de echte tijd is weer terug, zijn we eerder gaan wandelen. Of niet eerder, in verband met het lange slapen, waarvan je toch ook weer eerder wakker wordt. Kortom....
Anyway.
Wij het bos in. Pad af, langs de witte stieren. Stilstaan op het bruggetje over ons riviertje. Het water stroomt onder je door maar je hoort het niet, we kijken er naar.
Panta rhei.
Even later bij de bron van een zijtak van het riviertje. Ondiep water, met wit kalkzand, dat af en toe 'blub' doet en kringen in de zandbodem achterlaat. De kringen en de blubs hebben vandaag kennelijk een vrije dag, zij laten niet horen.
De dorre bladeren op de grond knisperen als het stokbrood van vanmorgen, ook niets aan te doen, telt dus kwa verstoring van de stilte niet mee.
We zeulen de heuvel op, kijken in het rond en ook nog eens het dal in. Het enige wat beweegt is de rook uit schoorstenen, onhoorbare rook.
Nagenoeg op kousenvoeten dalen we af het dorp in, langs het dorpsplein richting huis, etenstijd.
Spruitjes, aardappelen, stukje vlees. Daar hoef je ook niet veel woorden aan te verspillen.
Eerst een neut, een zondagse neut. 'Plop' doet de kurk, we schrikken er bijna van.
Stilte, om gek van te worden. Maar dat was ik al van die zondagse-koopgootdagen