De onweer-mevrouw

Vorig jaar. Knijterhete zomerdag.
Ault, piepklein kustdorpje, nauwelijks touristen.
Bij eb door de groene rotsen geklauterd, omgedraaid, uitzicht op het dorp tegen de krijtrotsen. Het gesloten huis rechts valt bijna naar beneden.
's Middags komt de vloed, rotsen verdwijnen in trage golven. Grote garnalen gegeten, fles rosé, parasol, dobberen in de fluweelzachte zee.
Dan ... meeuwen komen het land op, de lucht dreigt aan de horizon, kleuren lopen door elkaar, wolken, zee.
Golven rollen wit beschuimt, de wind steekt op, eerste druppels tikken op de parasol.

In de havenkroeg, een biertje, twee en ook calvados. De mevrouw van de kroeg kijkt met ons naar de zee en we luisteren naar Erik Satie.
De laatste touristen vluchten het keienstrand af.
De mevrouw doet het licht aan.
Het kreunt, het beukt, het klettert, onze huid prikkelt.
De lucht, de regen en de zee zijn één geworden, de straat loopt stromend vol.
Bliksem scheurt door de zwarte lucht en dondert, dondert. Glazen trillen in de toogkast.
Vanaf het terras loopt het water de kroeg binnen.
De mevrouw haalt haar schouders op en tapt nieuwe glazen ... net zo vol als buiten.